— امید ——————————————————————————–

«امید» ‏چیزی که این روزها کم یافت می‌شود، چیزی که دلمان ‏می‌خواهد داشته باشیم و نداریم و نمی‌دانیم چطور می‌شود پیدایش ‏کرد. چیزی که وقتی هست دلمان گرم می‌شود، رویاهایمان زیباتر و ‏قدم‌هایمان محکم‌تر. تازه در صورت وجودش، کتاب بیشتر فروش می ‏رود.
اگر قرار باشد اتفاقی بیافتد تا امید به دل و جان ما برگردد، پس ‏ امید به مویی بند است. چون به راحتی با اتفاقی بد از بین ‏می‌رود چنان که این روزها از بین رفته است. نتیجه: ما امید را ‏احساس گرم و نرمی می‌دانیم که پیرو شرایط خوب بیرونی بر ما ‏نازل می‌شود و ما باید دعا کنیم که مثل باران بر ما ببارد. . ‏
اگر بیرون خوب باشد حال ما خوب است و اگر بد باشد حا ل ما بد ‏و این یعنی ما تاثیری بر بیرون نداریم. وقتی امید زاده هدف، برنامه، ‏و کنش ما نیست آن می‌شود که شد، که نباید می‌شد و نشاید بشود.‏
بیایید این تکه از کتاب «زندگی شجاعانه» را که بر اساس تحقیقات ‏سی آر اسنایدر است با هم بخوانیم بلکه منتظر ظهور و بارش امید ‏نشویم. و با انتخابهایمان به وجودش بیاوریم .‏ ‏«بنا به گفتۀ سی .آر سنایدر، که زندگی حرفه‌ای‌اش را به ‏‏‌مطالعۀ این موضوع اختصاص داده است:
. “امید یک احساس ‏نیست؛ یک روش تفکر یا یک فرایند شناختی است”. عواطف ‏نقش حمایت کنندگی دارند اما امید به‌راستی، یک فرایند فکری ‏است که سنایدر آن را سه گانة هدف، مسیر و توان اجرا می‌نامد. ‏به زبان بسیار ساده امید وقتی ایجاد می‌شود که:‏
• توانایی داریم هدف گذاری ‌های واقع‌بینانه کنیم (می‏دانم به کجا می‌خواهم بروم).‏
• ‏ توانایی داریم مسیر دستیابی به آن هدفها را پیدا ‏کنیم؛‎ ‎به این معنا که قادریم انعطاف پذیر بمانیم و ‏مسیر‌های جایگزین را پیدا کنیم (میدانم چگونه به ‏هدفم برسم. ایستادگی میکنم. اندوه و یأس را تحمل ‏می‌کنم و دوباره تلاش میکنم).‏
• به توان خود باور داریم (میتوانم این کار را انجام ‏بدهم).‏
بنابراین، امید آمیزه‌ای است از هدف‌‌گذاری، عزم و اراده و ‏پشتکار برای رسیدن به هدف و همچنین ایمان داشتن به ‏توانایی‌های خود.‏
امید همان نقشۀ ب است.» .
و خبر خوب این که امروز عصر ۲ بهمن گپ بوکی ها می خواهند از زندگی شجاعانه بگویند.

آزاده رادنژاد
@gapbook